Την προηγούμενη εβδομάδα ο «Πιστός Αναγνώστης» του Stephen King, Γιώργος Γιώτσας, μας ταξίδεψε μέχρι την Βιρτζίνια των ΗΠΑ και μοιράστηκε μαζί με τους αναγνώστες του BELL Blog λεπτομέρειες από τη συνάντησή του με τον Βασιλιά.
Στο δεύτερο μέρος του μεγάλου αφιερώματος στον King, ο Γιώργος εξιστορεί με τον δικό του μοναδικό τρόπο την… πονεμένη ιστορία του δημοφιλέστερου συγγραφέα στον κόσμο. Απολαύστε την!
Στο δεύτερο μέρος του μεγάλου αφιερώματος στον King, ο Γιώργος εξιστορεί με τον δικό του μοναδικό τρόπο την… πονεμένη ιστορία του δημοφιλέστερου συγγραφέα στον κόσμο. Απολαύστε την!
Μια πονεμένη ιστορία
“Τότε συνάντησα αυτό το σκυλί του Αγίου Βερνάρδου!..
Ήταν το μεγαλύτερο σκυλί που είχα δει στη ζωή μου!..
Και ήμουν ακάλυπτος, στα ανοιχτά...
Εκείνη την ώρα ο τύπος που είχε το σκυλί μου λέει: 'Μην ανησυχείς για τον Lucky!
Είναι πολύύύ καλός με τους ανθρώπους!'
-και αμέσως, ο Lucky με κοιτάζει στα μάτια και αρχίζει να κάνει... Γκρρρρρ-γκρρρρρ!”
Ο Stephen King, λέει το αστείο για την έμπνευση του “Κούτζο”. Η θεατρική αίθουσα του πανεπιστημίου George Mason της Virginia, μια πραγματικά τεράστια αίθουσα, είναι ασφυκτικά γεμάτη από κόσμο. Όλοι χειροκροτούν με ενθουσιασμό.
Από τη δεύτερη σειρά, χειροκροτώ και εγώ μαζί τους.
Χαμογελάει αλλά... δεν μας λυπάται.
Από τη δεύτερη σειρά, χειροκροτώ και εγώ μαζί τους.
Χαμογελάει αλλά... δεν μας λυπάται.
“Είναι Παρασκευή βράδυ και είστε όλοι εσείς εδώ; Δεν έχετε τίποτα καλύτερο να κάνετε;” ρωτάει μέσα σε νέα γέλια και χειροκροτήματα.
Λίγη ώρα πριν είχα μια συζήτηση μαζί του περί συγγραφής, σε μια μαγική, σουρεαλιστική συνάντηση, ενώ λίγη ώρα μετά μου υπέγραφε τον “Μαύρο Πύργο” των Εκδόσεων BELL! Ακόμα και αν υπήρχε κάτι καλύτερο να κάνω, εκείνη την στιγμή δεν μπορούσα να το σκεφτώ.
Είμαι όπως θα καταλάβατε ένας ακόμη Πιστός Αναγνώστης.
Λίγη ώρα πριν είχα μια συζήτηση μαζί του περί συγγραφής, σε μια μαγική, σουρεαλιστική συνάντηση, ενώ λίγη ώρα μετά μου υπέγραφε τον “Μαύρο Πύργο” των Εκδόσεων BELL! Ακόμα και αν υπήρχε κάτι καλύτερο να κάνω, εκείνη την στιγμή δεν μπορούσα να το σκεφτώ.
Είμαι όπως θα καταλάβατε ένας ακόμη Πιστός Αναγνώστης.
 |
| Ο King στη Βιρτζίνια |
Συνεχίζουμε το ταξίδι στον “Σπουδαιότερο Αμερικάνο εν ζωή συγγραφέα” όπως είχε δηλώσει και ο Lee Child! Να διευκρινίσω ότι δεν είμαι παντογνώστης, ούτε διεκδικώ τον τίτλο του πιο πιστού αναγνώστη, απλώς μετά από είκοσι και πλέον χρόνια που διαβάζω τα βιβλία του, έχω μία X εμπειρία. Όταν λέμε Stephen King, εννοούμε καταρχάς τις ιστορίες τρόμου. (Άσχετα αν ο King είναι πολύ περισσότερα από ένας συγγραφέας τρόμου). Εννοούμε έναν αυτοδημιούργητο συγγραφέα που έμαθε να ζει με τον πόνο και κατάφερε να νικήσει τον πόνο και να τον μετατρέψει σε μαγεία.
Μετά από σκέψη και μελέτη κατέληξα στο ότι πρέπει να ξεκινήσουμε από την αρχή, να πούμε λίγα βασικά πράγματα που να συνδέουν το παρελθόν με το παρόν, ακόμα και αν τα περισσότερα ίσως τα έχετε διαβάσει η ακούσει κάπου. Αυτομάτως μεταφερόμαστε στα 40s.
O Stephen Edwin King, γεννήθηκε στις 21 Σεπτεμβρίου του 1947, στο Πόρτλαντ του Μέην, όπου μεγάλωσε και έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του. Μιας ζωής γεμάτη δυσκολίες και πόνο, μιας ζωής που ξεκίνησε με εγκατάλειψη και φτώχεια και απελπισία και έφτασε να γίνει σαν παραμύθι, γεμάτη παγκόσμια αναγνώριση!
Το πρώτο χτύπημα ήρθε όταν ο πατέρας του εγκατέλειψε την οικογένεια καθώς ο King ήταν μικρός, αφήνοντας μητέρα και δύο γιους μοναχούς. Αυτό ήταν και το γεγονός που στιγμάτισε την παιδική του ηλικία. Ένα ακόμη “φορτίο” ήταν οι αρκετές μετακινήσεις της οικογένειας τους στην επαρχία των ΗΠΑ καθώς αναζητούσαν κάπου να “στεριώσουν”.
Και τα δύο στοιχεία, υπάρχουν ανάγλυφα στο πλούσιο συγγραφικό του έργο με τις “στοιχειωμένες” πατρικές φιγούρες και τις μετακινήσεις για ένα “καλύτερο αύριο” (Ένα παράδειγμα μόνο είναι η αριστουργηματική “Λάμψη”).
Ο μικρός Stephen συνέχισε με δυσκολίες αλλά και ευτράπελα (“γεννήθηκα το 1947 αλλά δεν πήραμε τηλεόραση μέχρι το 1958” γράφει στο εξαιρετικό “Περί Συγγραφής” όπου αντιμετωπίζει με χιούμορ τα φαντάσματα του παρελθόντος του) και έμαθε να μεγαλώνει μέσα στη φτώχεια. Κατά τη διάρκεια αυτής της πρόωρης ενηλικίωσης, αρχίζει σιγά-σιγά να βρίσκει το καταφύγιο του στο διάβασμα και τη συγγραφή.
Διαβάζει ιστορίες φαντασίας, ξενυχτάει με αυτές, παθιάζεται και προσπαθεί να γράψει και ο ίδιος!
Σε ηλικία 14 ετών ξεκινάει να στέλνει τα κείμενα του σε περιοδικά που εκείνη την εποχή ακόμα, θεωρούνταν, ειδικευμένα στην επιστημονική φαντασία, τη φαντασία και τον τρόμο.
Καμία ιστορία του δε γίνεται δεκτή.
Η συνεχής απόρριψη των ιστοριών του από τους εκδότες, γίνεται για αυτόν καθημερινότητα. Όμως δεν τα παρατάει! Όπως ο ίδιος αναφέρει με χιούμορ στο “Περί Συγγραφής”:
“Η μητέρα μου ήξερε ότι ήθελα να γίνω συγγραφέας -Με όλα αυτά τα απορριπτικά σημειώματα καρφωμένα στον τοίχο πάνω από το κρεβάτι μου, πως να μην το ήξερε; - αλλά με προέτρεπε να γίνω καθηγητής, ώστε να έχω κάτι όταν αποτύχω!”
Ο Stephen ακολούθησε εν τέλει τη συμβουλή της μητέρας του, καθώς σπούδασε στο πανεπιστήμιο του Μέιν με υποτροφία, όπου και δίδαξε για λίγο αγγλική φιλολογία. (Ένα κομμάτι του που βρίσκουμε ολοζώντανο σε πολλά βιβλία του από το “22/11/63” που μου έρχεται στο μυαλό μέχρι το σχεδόν αυτοβιογραφικό “Ιστορία της Λίσι”).
Σε μια από τις πολλές λογοτεχνικές συναντήσεις σε αντίστοιχες ομάδες του πανεπιστημίου, σε συναντήσεις όπου ξεχνιόταν από τα προβλήματα της ζωής του και μιλούσε για βιβλία και συγγραφείς που θαύμαζε, θα γνωρίσει τον έρωτα της ζωής του -και την μετέπειτα γυναίκα του, Tabitha Spruce. (Με την οποία θα κάνουν δύο αγόρια και ένα κορίτσι -πιθανόν να έχετε ακούσει για τον μεγαλύτερο γιο του, συγγραφέας και εκείνος, ονόματι Joe Hill, που γράφει για serial killers που βασανίζουν παιδάκια στη χώρα των Χριστουγέννων).
 |
| O King με τον γιο του Joe Hill |
Επιστρέφοντας στο ζοφερό παρελθόν, η δουλειά του ως φιλόλογος δεν ήταν ούτε ιδιαίτερα αποδοτική και πολύ περισσότερο δεν ήταν μόνιμη.
Για χρόνια πάλεψε με τη φτώχεια καθώς δούλευε σε πλυντήριο και η οικογένεια του ζούσε σε υπόγειο...
Μπορεί να ήταν ακόμη σε εκείνο το υπόγειο αν η θεία τύχη, ο Θεός, πείτε το όπως θέλετε -η απλά η γυναίκα του δεν έβρισκε μια μέρα ένα τσαλακωμένο χειρόγραφο στα σκουπίδια.
Μια ιστορία για ένα τηλεκινητικό κορίτσι που έγινε ο περίγελος της τάξης όταν της ήρθε για πρώτη φορά περίοδος και εκείνη δεν είχε ιδέα τι ήταν το αίμα που έβγαινε από τον κόλπο της... Μια ιστορία που ο King είχε ξεκινήσει αλλά είχε πετάξει απογοητευμένος στον κάλαθο των αχρήστων. Η γυναίκα του αδειάζοντας το καλάθι, είδε το χειρόγραφο και το διάβασε. Της άρεσε. Έπεισε τον King να το τελειώσει. Και εκείνος το έκανε. Έτσι η Tabitha, έσωσε από το σκοτάδι και τη λήθη των σκουπιδιών ένα από τα πιο αγαπημένα και γνωστότερα έργα του King: Το “Carrie”.
Για χρόνια πάλεψε με τη φτώχεια καθώς δούλευε σε πλυντήριο και η οικογένεια του ζούσε σε υπόγειο...
Μπορεί να ήταν ακόμη σε εκείνο το υπόγειο αν η θεία τύχη, ο Θεός, πείτε το όπως θέλετε -η απλά η γυναίκα του δεν έβρισκε μια μέρα ένα τσαλακωμένο χειρόγραφο στα σκουπίδια.
Μια ιστορία για ένα τηλεκινητικό κορίτσι που έγινε ο περίγελος της τάξης όταν της ήρθε για πρώτη φορά περίοδος και εκείνη δεν είχε ιδέα τι ήταν το αίμα που έβγαινε από τον κόλπο της... Μια ιστορία που ο King είχε ξεκινήσει αλλά είχε πετάξει απογοητευμένος στον κάλαθο των αχρήστων. Η γυναίκα του αδειάζοντας το καλάθι, είδε το χειρόγραφο και το διάβασε. Της άρεσε. Έπεισε τον King να το τελειώσει. Και εκείνος το έκανε. Έτσι η Tabitha, έσωσε από το σκοτάδι και τη λήθη των σκουπιδιών ένα από τα πιο αγαπημένα και γνωστότερα έργα του King: Το “Carrie”.
Η μαγική δίνη είχε αρχίσει πια το στροβίλισμα της και δε θα σταματούσε εύκολα! Λίγους μήνες αργότερα, ο King θα δεχόταν ένα τηλεφώνημα. Μια κλήση που όταν τελείωνε θα τον έβρισκε να κλαίει μόνος του στο σπίτι, γεμάτος συγκίνηση, με τα πόδια του να μην τον κρατάνε καθώς η λύτρωση που τόσο αποζητούσε είχε έρθει. Τα δικαιώματα του “Carrie” είχαν πουληθεί για 400.000 δολάρια. (Σε μια εποχή -το 1974- όπου ο ίδιος έβγαζε ετησίως περίπου 6.000 δολάρια για να συντηρεί όπως όπως την τετραμελή τότε οικογένεια του).
Το τηλεφώνημα όμως αυτό του άλλαξε τη ζωή.
“Ήμουν αποσβολωμένος. Ήταν σαν να είχα κερδίσει το λαχείο, μόνο που όταν κερδίζεις το λαχείο, δεν έχεις κάνει τίποτε για αυτό” υπογραμμίζει ο ίδιος στο “Περί Συγγραφής”.
Η “Carrie” είναι μόνο η αρχή: Ο King αφοσιωνόταν πλέον στη συγγραφή και έκτοτε η ιστορία του παγκόσμιου τρόμου θα άλλαζε για τα καλά. Με πάνω από 50 βιβλία, 200 διηγήματα, 350 εκατομμύρια πωλήσεις αντιτύπων, 280 εκατομμύρια χτυπήματα στο Google, κινηματογραφικές μεταφορές ακόμα και σενάρια κόμιξ ο King άλλαξε για πάντα το χάρτη της φαντασίας και του τρόμου και έγινε ο εμπορικότερος (και κατά την πλειοψηφία) μεγαλύτερος εν ζωή συγγραφέας φαντασίας και τρόμου.
Ανάμεσα στην πλούσια βιβλιογραφία του, ξεχωρίζουν κορυφαία έργα όπως τα:
“The Stand”, “Η Λάμψη”, “Το Αυτό”, “Σάλεμ'ς Λοτ” και “Νεκροταφείο Ζώων” για να πούμε λίγα μόνο! Μια πλούσια διαδρομή, γεμάτη best sellers (σε σημείο που και μόνο η είδηση έκδοσης νέου βιβλίου του King να αποτελεί το εκδοτικό γεγονός της χρονιάς) και κινηματογραφικές μεταφορές (ως επί των πλείστων αποτυχημένες -αλλά πως να χωρέσεις στο πανί τη φαντασία του King;!)
Ο ίδιος έχει εκφράσει την προτίμηση του (απαντώντας σε ανάλογες ερωτήσεις) πότε στο ένα ή στο άλλο από τα παραπάνω βιβλία, αλλά εκείνη τη βραδιά στη Virginia, μόνος του μας εκμυστηρεύτηκε πιο είναι πραγματικά το αγαπημένο του.
Το τηλεφώνημα όμως αυτό του άλλαξε τη ζωή.
“Ήμουν αποσβολωμένος. Ήταν σαν να είχα κερδίσει το λαχείο, μόνο που όταν κερδίζεις το λαχείο, δεν έχεις κάνει τίποτε για αυτό” υπογραμμίζει ο ίδιος στο “Περί Συγγραφής”.
Η “Carrie” είναι μόνο η αρχή: Ο King αφοσιωνόταν πλέον στη συγγραφή και έκτοτε η ιστορία του παγκόσμιου τρόμου θα άλλαζε για τα καλά. Με πάνω από 50 βιβλία, 200 διηγήματα, 350 εκατομμύρια πωλήσεις αντιτύπων, 280 εκατομμύρια χτυπήματα στο Google, κινηματογραφικές μεταφορές ακόμα και σενάρια κόμιξ ο King άλλαξε για πάντα το χάρτη της φαντασίας και του τρόμου και έγινε ο εμπορικότερος (και κατά την πλειοψηφία) μεγαλύτερος εν ζωή συγγραφέας φαντασίας και τρόμου.
Ανάμεσα στην πλούσια βιβλιογραφία του, ξεχωρίζουν κορυφαία έργα όπως τα:
“The Stand”, “Η Λάμψη”, “Το Αυτό”, “Σάλεμ'ς Λοτ” και “Νεκροταφείο Ζώων” για να πούμε λίγα μόνο! Μια πλούσια διαδρομή, γεμάτη best sellers (σε σημείο που και μόνο η είδηση έκδοσης νέου βιβλίου του King να αποτελεί το εκδοτικό γεγονός της χρονιάς) και κινηματογραφικές μεταφορές (ως επί των πλείστων αποτυχημένες -αλλά πως να χωρέσεις στο πανί τη φαντασία του King;!)
Ο ίδιος έχει εκφράσει την προτίμηση του (απαντώντας σε ανάλογες ερωτήσεις) πότε στο ένα ή στο άλλο από τα παραπάνω βιβλία, αλλά εκείνη τη βραδιά στη Virginia, μόνος του μας εκμυστηρεύτηκε πιο είναι πραγματικά το αγαπημένο του.
 |
| Το γεμάτο κόσμο θέατρο του George Mason University |
Βηματίζοντας αργά, πάνω-κάτω στη σκηνή, είπε: “Περπατούσα στην εξοχή και φορούσα μπότες σαν αυτές -μας δείχνει τις καουμπόικες κοντές μπότες του- ..μόνο που δεν ήταν τόσο φινετσάτες τότε (γέλια). Σκεφτόμουν... Ήθελα ένα βιβλίο όπου θα χωρούσα όλα τα τέρατα!.. Όλα τα τέρατα σε ένα βιβλίο, κάτι σαν τις τελικές εξετάσεις στη σχολή! (γέλια) ...Τον Φρανκενστάιν, τη Μούμια, τους Λυκανθρώπους, τα Βαμπίρ.. αυτά τα ιαπωνικά... Όλα τα τέρατα μαζί!.. Και το έγραψα!.. Και το ονόμασα...................... Το Αυτό!”
Συνεχίζει μέχρι και σήμερα να γράφει βιβλία που ταράζουν τα νερά (“ο Θόλος”, “22/11/63”) και μπορεί οι πολέμιοι του να λένε ότι έχει ξεφτίσει αλλά τον διαβάζουν ακόμα μανιακά.
Άλλωστε ο King εκτός από φανατικούς αναγνώστες έχει και ορκισμένους εχθρούς. O περιβόητος βιβλιοκριτικός Harold Bloom είχε εξαπολύσει μια άνευ προηγουμένου, δριμύτατη επίθεση στον King όταν ο τελευταίος είχε βραβευτεί με το “National Book Foundation's Αward” το 2003, γράφοντας ότι μια “τέτοια βράβευση, υποβαθμίζει την κουλτούρα μας” πως είναι απαράδεκτο να βραβεύουμε την “εμπορικότητα” και έναν “συγγραφέα της δεκάρας”! Συνέχισε στο ίδιο ειρωνικό τόνο, και υπερθεμάτισε γράφοντας πως “του χρόνου να δώσουμε το Νόμπελ στην J. K. Rowling!”
Ακόμα και άλλοι συγγραφείς του έχουν επιτεθεί ανοιχτά (όπως η προηγούμενη νικήτρια του βραβείου, Shirley Hazzard) αλλά τα περιστατικά αυτά είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Τα βραβεία που έχει πάρει (Bram Stoker Award, Hugo Award και το μετάλλιο Διακεκριμένης Συνεισφοράς από το Εθνικό Ίδρυμα Βιβλίου των ΗΠΑ μεταξύ άλλων) όπως και η καθολική αναγνώριση και αγάπη εκατομμυρίων αναγνωστών σε όλο τον κόσμο, δείχνουν πως έχουμε ακόμα εν ζωή, έναν εκ των κορυφαίων συγγραφέων τρόμου όλων των εποχών.
Ο ίδιος σε απάντηση στα κακόβουλα και πικρόχολα σχόλια ζητάει από τους συγγραφείς να “μην κρύβονται πίσω από τις γραμμές που τους θέτουν” και κάνει έκκληση σε όσους ορίζουν τα σπουδαία βραβεία, να διαβάσουν και εμπορικούς συγγραφείς όπως “ο Tom Clancy ή ο John Grisham” προτού μιλήσουν με υπερηφάνεια για τις γνώσεις τους...
Ο ίδιος ο King χρησιμοποιεί πολλές φορές συγγραφείς, ως βασικούς πρωταγωνιστές στα βιβλία του (“Η Λάμψη”, “Το σκοτεινό μισό”, “Σάκος με κόκαλα”) καθώς όπως λέει "είναι καλό να γράφεις για κάτι που γνωρίζεις" (πράγμα ανακουφιστικό, καθώς ακόμα και ένας νέος συγγραφέας όπως εγώ, δέχτηκα κριτική για το ότι στις δύο από τις δέκα ιστορίες του "Εκείνος που ψιθυρίζει πάνω από τα βουνά" ο πρωταγωνιστής είναι ρεσεψιονίστ) ενώ σε πάμπολλα έργα του King οι ιστορίες έχουν σχέση με το ποτό και τον αλκοολισμό -άλλες σε μικρότερες και άλλες σε μεγαλύτερες δόσεις. Ο King ήταν για χρόνια εθισμένος στα ναρκωτικά και το αλκοόλ. Χάρη στη γυναίκα του Tabitha, όπως ο ίδιος λέει στο "Πέρι συγγραφής" πήρε την απόφαση να σταματήσει τα πρώτα, ενώ ακόμα πηγαίνει σε συναντήσεις των ΑΑ για το δεύτερο.
Πλέον το βαρύτερο παράπτωμα του είναι 3-4 τσιγάρα την ημέρα, ενώ για το αλκοόλ και την εξάρτηση του, το πρόσφατο “Δόκτωρ Ύπνος” ήταν μια κατάθεση ψυχής για τη νυχτερίδα του αλκοολισμού που είχε κουρνιάσει στην καρδιά του.
Συνεχίζει μέχρι και σήμερα να γράφει βιβλία που ταράζουν τα νερά (“ο Θόλος”, “22/11/63”) και μπορεί οι πολέμιοι του να λένε ότι έχει ξεφτίσει αλλά τον διαβάζουν ακόμα μανιακά.
Άλλωστε ο King εκτός από φανατικούς αναγνώστες έχει και ορκισμένους εχθρούς. O περιβόητος βιβλιοκριτικός Harold Bloom είχε εξαπολύσει μια άνευ προηγουμένου, δριμύτατη επίθεση στον King όταν ο τελευταίος είχε βραβευτεί με το “National Book Foundation's Αward” το 2003, γράφοντας ότι μια “τέτοια βράβευση, υποβαθμίζει την κουλτούρα μας” πως είναι απαράδεκτο να βραβεύουμε την “εμπορικότητα” και έναν “συγγραφέα της δεκάρας”! Συνέχισε στο ίδιο ειρωνικό τόνο, και υπερθεμάτισε γράφοντας πως “του χρόνου να δώσουμε το Νόμπελ στην J. K. Rowling!”
Ακόμα και άλλοι συγγραφείς του έχουν επιτεθεί ανοιχτά (όπως η προηγούμενη νικήτρια του βραβείου, Shirley Hazzard) αλλά τα περιστατικά αυτά είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Τα βραβεία που έχει πάρει (Bram Stoker Award, Hugo Award και το μετάλλιο Διακεκριμένης Συνεισφοράς από το Εθνικό Ίδρυμα Βιβλίου των ΗΠΑ μεταξύ άλλων) όπως και η καθολική αναγνώριση και αγάπη εκατομμυρίων αναγνωστών σε όλο τον κόσμο, δείχνουν πως έχουμε ακόμα εν ζωή, έναν εκ των κορυφαίων συγγραφέων τρόμου όλων των εποχών.
Ο ίδιος σε απάντηση στα κακόβουλα και πικρόχολα σχόλια ζητάει από τους συγγραφείς να “μην κρύβονται πίσω από τις γραμμές που τους θέτουν” και κάνει έκκληση σε όσους ορίζουν τα σπουδαία βραβεία, να διαβάσουν και εμπορικούς συγγραφείς όπως “ο Tom Clancy ή ο John Grisham” προτού μιλήσουν με υπερηφάνεια για τις γνώσεις τους...
Ο ίδιος ο King χρησιμοποιεί πολλές φορές συγγραφείς, ως βασικούς πρωταγωνιστές στα βιβλία του (“Η Λάμψη”, “Το σκοτεινό μισό”, “Σάκος με κόκαλα”) καθώς όπως λέει "είναι καλό να γράφεις για κάτι που γνωρίζεις" (πράγμα ανακουφιστικό, καθώς ακόμα και ένας νέος συγγραφέας όπως εγώ, δέχτηκα κριτική για το ότι στις δύο από τις δέκα ιστορίες του "Εκείνος που ψιθυρίζει πάνω από τα βουνά" ο πρωταγωνιστής είναι ρεσεψιονίστ) ενώ σε πάμπολλα έργα του King οι ιστορίες έχουν σχέση με το ποτό και τον αλκοολισμό -άλλες σε μικρότερες και άλλες σε μεγαλύτερες δόσεις. Ο King ήταν για χρόνια εθισμένος στα ναρκωτικά και το αλκοόλ. Χάρη στη γυναίκα του Tabitha, όπως ο ίδιος λέει στο "Πέρι συγγραφής" πήρε την απόφαση να σταματήσει τα πρώτα, ενώ ακόμα πηγαίνει σε συναντήσεις των ΑΑ για το δεύτερο.
Πλέον το βαρύτερο παράπτωμα του είναι 3-4 τσιγάρα την ημέρα, ενώ για το αλκοόλ και την εξάρτηση του, το πρόσφατο “Δόκτωρ Ύπνος” ήταν μια κατάθεση ψυχής για τη νυχτερίδα του αλκοολισμού που είχε κουρνιάσει στην καρδιά του.
Γυρνώντας στην ιστορία της ζωής του και στα γεγονότα που διαμόρφωσαν τον ίδιο και τη γραφή του, στην πονεμένη γραμμή των δυστυχιών που είχε να αντιπαλέψει από παιδί, υπάρχει ένα συμβάν που έδωσε στη λέξη “πόνος” μια καινούρια, ολοζώντανη υπόσταση για τον ίδιο.
Ένα γεγονός που σημάδεψε όσο λίγα, κατά κύριο λόγο τη ζωή αλλά και τη γραφή του:
Τον Ιούνιο του 1999 ένα μίνι βαν χτύπησε τον King καθώς εκείνος έκανε το καθημερινό του τζόκινγκ. Ήταν ένα τρομερό ατύχημα (σκεφτείτε ένα μεγάλο όχημα γεμάτο μέταλλο, βάρους 2 τόνων να πέφτει με ταχύτητα πάνω σε έναν λεπτοκαμωμένο άνδρα 52 ετών).
-Ήταν ένα ατύχημα που παραλίγο να επιφέρει, ότι όλοι οι δαίμονες του σπουδαίου αυτού συγγραφέα είχαν αποτύχει στο παρελθόν:
Το θάνατο του.
(Αλλά περισσότερα θα δούμε στο τρίτο και τελευταίο μέρος του αφιερώματος)
Μη χάσετε την επόμενη Τετάρτη, 3 Δεκεμβρίου, το τρίτο και τελευταίο μέρος του μεγάλου αφιερώματος στον Stephen King, με άρωμα Mr. Mercedes!
Στις 5 Δεκεμβρίου ο κύριος Μερσέντες έρχεται στην Αθήνα για μια βραδιά γεμάτη King-sized εκπλήξεις. Ένα πάρτι που δεν πρέπει να χάσει κανείς!
Ένα γεγονός που σημάδεψε όσο λίγα, κατά κύριο λόγο τη ζωή αλλά και τη γραφή του:
Τον Ιούνιο του 1999 ένα μίνι βαν χτύπησε τον King καθώς εκείνος έκανε το καθημερινό του τζόκινγκ. Ήταν ένα τρομερό ατύχημα (σκεφτείτε ένα μεγάλο όχημα γεμάτο μέταλλο, βάρους 2 τόνων να πέφτει με ταχύτητα πάνω σε έναν λεπτοκαμωμένο άνδρα 52 ετών).
-Ήταν ένα ατύχημα που παραλίγο να επιφέρει, ότι όλοι οι δαίμονες του σπουδαίου αυτού συγγραφέα είχαν αποτύχει στο παρελθόν:
Το θάνατο του.
(Αλλά περισσότερα θα δούμε στο τρίτο και τελευταίο μέρος του αφιερώματος)
Μη χάσετε την επόμενη Τετάρτη, 3 Δεκεμβρίου, το τρίτο και τελευταίο μέρος του μεγάλου αφιερώματος στον Stephen King, με άρωμα Mr. Mercedes!
Στις 5 Δεκεμβρίου ο κύριος Μερσέντες έρχεται στην Αθήνα για μια βραδιά γεμάτη King-sized εκπλήξεις. Ένα πάρτι που δεν πρέπει να χάσει κανείς!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου